Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Ειδομένη: Προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που ζουν στο βούρκο

Το ξημέρωμα της δεύτερης ημέρας στην Ειδομένη ήταν όπως το φοβόμασταν. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ακούς στην είσοδο του καταυλισμού -ξημερώματα- το κλάμα εκατοντάδων μωρών να κλαίνε ξυλιασμένα από την καταιγίδα, που έπληξε το περασμένο βράδυ την περιοχή και την επακόλουθη υγρασία που γονατίζει ακόμα και τους ενήλικες.

Το κράτος ανύπαρκτο. Ο δήμαρχος Παιονίας Χρήστος Γκουντενούδης μας πληροφόρησε ότι μόλις χθες, μετά από 1,5 χρόνο εκκλήσεων,  δημιουργήθηκε συντονιστικό κρατικό όργανο. Ο καταυλισμός έγινε ένας λασπότοπος και ειδικά τα 500-1.000 άτομα που πέρασαν το βράδυ με μοναδικό εφόδιο μια κουβέρτα ή ένα υπνόσακο είναι θαύμα που μπορούν και στέκονται στην γραμμή για ένα σάντουιτς.

Μια ουρά τεράστια που μέχρι να τελειώσει έχει φτάσει μεσημέρι με αποτέλεσμα πολλοί να μην έχουν να φάνε ούτε αυτό το σάντουιτς. Οι τσακωμοί δε στην ουρά συνεχείς μιας και νεαρότεροι προσπαθούν να υπερπηδήσουν τη θέση τους.

Το ερώτημα γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, συνωστίζονται σε τούτο τον λασπότοπο το απαντά ο δήμαρχος Παιονίας, λέγοντας πως δεν θα μπορούσαν να καταυλιστούν κοντύτερα στο επίσημο συνοριακό πέρασμα των Ευζώνων, όπου αν μη τι άλλο δεν είναι χωράφια, καθώς πρόκειται για...παράνομους και όχι κανονικούς ταξιδιώτες.

Το σημείο της Ειδομένης, που σημειωτέον δεν είναι αναγνωρισμένο και θεωρείται παράνομο και για αυτό δεν χρηματοδοτείται από το πακέτο Αβραμόπουλου, επιλέχθηκε γιατί "είναι κομβικό σημείο για κάποιον που θέλει να φύγει με τα πόδια" όπως μας είπε χαρακτηριστικά ο Χρίστος Γκουντενούδης.

Η εξήγηση δίνεται με ένα μικρό ταξίδι μέχρι την Γευγελή της ΠΓΔΜ, όπου το πρώτο πράγμα που συναντά κανείς είναι οι τεράστιες πινακίδες του Καζίνο και την φράση του Δημάρχου "κάποτε υπήρχε άνθηση (σ.σ. τουριστική) και με ξενοδοχεία και με τουριστικές εγκαταστάσεις αλλά δυστυχώς τώρα έχουν εξαλειφθεί".

Θα μπορούσε να πει λοιπόν κανείς να ισχυριστεί πως προκειμένου να μην χαλάσει η επίσημη εικόνα της χώρας στους Εύζωνες και το απρόσκοπτο «πηγαινέλα» στο καζίνο, οι άνθρωποι αυτοί όσο διαρκεί η απάνθρωπη στάση της Ευρώπης, οδηγήθηκαν στο λασπότοπο περιμένοντας το πέρασμα μόνο μερικών εκατοντάδων κάθε μέρα.

Προσωπικές ιστορίες

"Καλύτερα είναι στο Ιράκ από ό,τι εδώ" μας λέει ο Χάσαν από το Ιρακ που διαμαρτύρεται σε ένα άνθρωπο των ΓΧΣ για το γεγονός ότι τα παιδιά του αρρώστησαν από την βροχή και κανείς δεν κάνει κάτι.

Ο Μουμπάρακ παίζει βόλους με το μικρό του εγγόνι. Είναι από την περιοχή της Συρίας που ελέγχεται από το Ισλαμικό Κράτος. Έχασε από τους τζιχαντιστές το παιδί του, ενώ λίγο έλλειψε να εκτελεστεί και αυτός σε μια από τις μαζικές εκτελέσεις του Ι.Κ.. Γλύτωσε γιατί την στιγμή που τους συγκέντρωναν το σημείο βομβαρδίστηκε. Σκοπός του να φτάσει στη Δανία όπου βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια ο αδερφός του. "Το εγγόνι μου έστω πρέπει να ζήσει με ασφάλεια" μας λέει χαρακτηριστικά.

Η Σούρκα κλαίει μέσα στο αντίσκηνό της, ένας συνάδελφος της δίνει διστακτικά λίγο νερό καθώς φοβάται μην παραβεί κάποιο κανόνα που έχει να κάνει με τις μουσουλμάνες. Ο πατέρας της μας ευχαριστεί και μας διηγείται πως ξεκίνησε από το Ιράκ, όπου η ηγεσία της χώρας είναι διεφθαρμένη. Φοβάται πως έρχεται γενικευμένος πόλεμος Σουνιτών και Σιιτών, ενώ τονίζει ότι  θέλει να φτάσει στην Γερμανία.

Ο Σίρμπη σκαλίζει τα αποκαΐδια της φωτιάς που κράτησαν την οικογένειά του ζωντανή το βράδυ. Είναι από τα περίχωρα της Δαμασκού και θέλει να φτάσει στην Αγγλία όπου έχει πάει ο αδερφός του πριν 6 χρόνια. Το μόνο που ζητά διατηρώντας την περηφάνια του είναι ένα τσιγάρο και λίγο νερό για το μωρό.

Του τα δίνουμε και τα δύο. Καλό ταξίδι περήφανε Σίρμπη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου