Είναι τελικά η ομοιοπαθητική μια καλοστημένη απάτη;

"Η θεραπεία μέσω ομοιοπαθητικής έχει το ίδιο πειστικά αποτελέσματα με ένα placebo". Νέα μελέτη βρίσκει την ομοιοπαθητική αποτελεσματική σε... καμία από τις 68 παθήσεις στις οποίες δοκιμάστηκε.

Η ομοιοπαθητική είναι μια "εναλλακτική ιατρική πρακτική", η οποία βασίζεται στην ιδέα της αραίωσης μιας ουσίας στο νερό. Όσοι την ασκούν πιστεύουν ότι όσο περισσότερο μια ουσία αραιώνεται με αυτόν τον τρόπο, τόσο μεγαλύτερη δύναμη αποκτά για τη θεραπεία των συμπτωμάτων διαφόρων ασθενειών.

Λίγο-πολύ όλοι έχουμε έναν γνωστό στον ευρύτερο κοινωνικό μας κύκλο που εξυμνεί ή καταδικάζει την αποτελεσματικότητα της πρακτικής. Για πολλούς, ειδικά στις δερματικές παθήσεις, η ομοιοπαθητική είναι ιδιαίτερα ευεργετική. Όμως για άλλους, είναι λιγότερο αξιόπιστη και από τα μαντζούνια μάγου αρχαίας φυλής.

Όποια κι αν είναι η άποψη της κοινής γνώμης, δεν έχει την επιστημονική βαρύτητα συστηματικών επιστημονικών ερευνών. Ποια είναι η αλήθεια, λοιπόν; Μία από τις πιο διεξοδικές έρευνες για την αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής, υποστηρίζει ότι έχει ήδη απαντήσει.

Πρόκειται για έρευνα ομάδας εργασίας του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας Υγείας και Ιατρικής της Αυστραλίας, η οποία εξέτασε 176 δοκιμές της ομοιοπαθητικής, επικεντρωμένες σε 68 διαφορετικές παθήσεις, μέσα από ένα σύνολο 57 συστηματικών ανασκοπήσεών τους, προκειμένου να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την αποτελεσματικότητά της.

Ο επικεφαλής της ομάδας εργασίας, Δρ Paul Glasziou, κορυφαίος ερευνητής και καθηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Bond της Αυστραλίας, γράφοντας στο επιστημονικό περιοδικό, British Medical Journal, αναφέρει ότι μετά από την εν λόγω συστηματική μελέτη, η οποία ολοκληρώθηκε το 2015, διαπιστώθηκε ότι η ομοιοπαθητική δεν είναι καλύτερη από ένα placebo.

Ειδικότερα, παρά τους επανειλημμένους ελέγχους, γράφει ο καθηγητής, δεν βρέθηκαν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία ότι η ομοιοπαθητική ήταν πιο αποτελεσματική για την αντιμετώπιση παθήσεων στους ανθρώπους από το οποιοδήποτε εικονικό φάρμακο (placebo), σε οποιαδήποτε ασθένεια από όσες εξετάστηκαν.

Ωστόσο, εκφράζει την ανησυχία του, γιατί αυτή η "απίθανη θεραπεία" συνεχίζει να προωθείται από τους υποστηρικτές της, ως μέσο αντιμετώπισης ακόμα και του AIDS και επειδή το Διεθνές Συμβούλιο Ομοιοπαθητικής επιχειρεί να "πολεμήσει" τα συμπεράσματα της μεγάλης έρευνάς του, τα οποία το έχουν εξαγριώσει.

Ο Δρ Glasziou σημειώνει ότι αντιλαμβάνεται γιατί ο Samuel Hahnemann -ιδρυτής της ομοιοπαθητικής- ήταν απογοητευμένος με την κατάσταση των ιατρικών πρακτικών του 18ου αιώνα, όπως η αφαίμαξη, και ότι έπρεπε να βρει μια εναλλακτική. Ταυτόχρονα, εικάζει πως ο ίδιος ο "πατέρας" της πρακτικής θα ήταν απογοητευμένος με τη συλλογική αποτυχία να συνεχιστούν οι καινοτόμες έρευνες του και την επιμονή σε ένα "θεραπευτικό αδιέξοδο".