Βαρύς ου χειμώνας στουν τόπου μας κι μακρύς: κρύου πουλύ κι χιόν΄! Φτώχια κι προυκουπή ντιπ! Όλα λειψά κι δύσκουλα κι’ ου κόσμους μαζουμένους μέσα: καρτιρούσαν πότι τα γιλάσ΄ ου Μάρτς, ν’ απλώσ΄ του κουρμί-τ’ ου πάσα ένας, ν’ ανοίξν οι δλειές, να φάει λίγου ζιστό ψουμί.
Χαραή-χαραή, έβγιναν οι άντρ΄ στου προυσήλιου κι συζητούσαν ό,τ΄ γένουνταν κι δε γένουνταν. Ανάφιρναν του ένα, ήλιγαν τ’ άλλου κι στουν πάτου σταματούσαν όλ΄ στουν καλό του λόγου: Πότι ταρθεί ου κιρός να κινήσουμι για τουν κάμπου τς Λάρσας, να πάμι στου θέρου;
Μαζώνουνταν παρέις-παρέις, γένουνταν μπλιούκια, συμφουνούσαν, παζάριβαν, τ΄μάζουνταν, ανακάτουναν στα νταβάνια απ’ τα σπίτια κι κατέβαζαν τα διρπάνια, τς παλαμαρές, τα λαδάκουνα, τουν κλιτσινίκου, τα μάζουναν όλα στουν τρουβά κι καρτιρούσαν μι μιράκ΄ πότι τα φέξ΄ η καλή η μέρα, να κινήσν.
kozanitologio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου