Επιτρέψτε μου να κάνω στο σημείο αυτό μια σύντομη ιστορική αναδρομή: διαμάχη Αχιλλέα-Αγαμέμνονα στη Ραψωδία Α της Ιλιάδας, εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Πληβείων και Πατρικίων, Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ Δηλιακής Συμμαχίας και Πελοποννησιακής Συμμαχίας την περίοδο 431-404 π.Χ. , άλωση της Κωνσταντινούπολης όπου ένας από τους βασικούς λόγους της ήταν οι εσωτερικές διαμάχες για την κατάληψη της εξουσίας. Επίσης, Ελληνικός Εμφύλιος την περίοδο 1823-1825 που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ως ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία της επαναστάσεως αλλά και του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους, Εθνικός Διχασμός την περίοδο 1915-1917 όπου η διένεξη μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ως τραγική συνέπεια την Μικρασιατική Καταστροφή. Τέλος, αποκορύφωμα υπήρξε ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος που διήρκησε από το 1946 έως το 1949 και πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στον κυβερνητικό Ελληνικό Στρατό και τις αντάρτικες δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Μάλιστα, θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου στη μεταπολεμική ιστορία και ήταν η πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα μας από το 1830 κι έπειτα.
Φαίνεται, λοιπόν, πως η διχόνοια αποτελεί βασική αρνητική σταθερά του Ελληνισμού. Ειδικεύοντας το πρόβλημα στον πολιτικό τομέα σήμερα, όπου το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής: δεν υποστηρίζω σε καμία περίπτωση την μη ύπαρξη διαφορετικών ιδεολογιών. Προφανώς, ο καθένας έχει την ελευθερία της άποψης και το αναφαίρετο δικαίωμα στην πολιτική διαφορετικότητα. Αυτό, άλλωστε, είναι και το ζητούμενο του πολιτεύματος της δημοκρατίας. Η έκφραση διαφορετικών αντιλήψεων πρέπει να είναι αναπόσπαστη σε ένα πολίτευμα σαν κι αυτό της χώρας μας. Δεν είναι δυνατό άπαντες να έχουμε την ίδια κοσμοθεωρία, τις ίδιες σκέψεις. Οι πολιτικές απόψεις, εξάλλου, αποτελούν μια μορφή ανάδειξης της μοναδικότητας των ανθρώπων.
Το πρόβλημα έγκειται στην διαρκή κι έντονη απροθυμία συνεννόησης ή εύρεσης κάποιας μέσης λύσης του εκάστοτε ζητήματος. Η ιδεολογία του κόμματος και, πολλές φορές, ο προσωπικός εγωισμός των αντιπροσώπων μας μπαίνουν σφήνα και παρεμποδίζουν την λήψη της ευνοϊκότερης απόφασης. Αγνοώντας το οποιοδήποτε δίκιο της άλλης πλευράς, θεωρούμε τον συμβιβασμό ήττα ή προδοσία. Ταυτόχρονα, οι προσωπικές κόντρες δεν έχουν θέση στα δρώμενα της πολιτικής, πιάνουν υπερβολικό χώρο. Πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως τα διαφορετικά κόμματα δεν υπάρχουν απλά για να διαφωνούν, αλλά για να λαμβάνουν την καλύτερη δυνατή απόφαση με γνώμονα το συμφέρον του Έλληνα πολίτη.
Η τυφλή υπακοή σε συγκεκριμένες απόψεις του εκάστοτε κόμματος θα συνεχίσει να σπέρνει την διχόνοια με αντίκτυπο σε όλους τους τομείς. Οι συνεχείς διαμάχες των πολιτικών κομμάτων έχουν αποδειχθεί δυσμενείς για το κράτος και την κοινωνία. Οποιαδήποτε προσπάθεια αποδείξεως του εναντίου αποτελεί άλλη μια κοινή δικαιολογία. Κατά την άποψη μου, η υποχώρηση, όπου αυτή μπορεί να γίνει, αποτελεί δείγμα πολιτικής υπευθυνότητας και συνάμα φανερώνει ουσιαστικό ενδιαφέρον για το εθνικό συμφέρον. Οι εκπρόσωποι του λαού πρέπει να έρθουν σε συμφωνία. Οφείλουν να συνεργαστούν με στόχο το κοινό όφελος που δεν είναι άλλο από την εθνική ευημερία. Η πολιτική συμφωνία, όσο αυτή είναι τουλάχιστο δυνατή, είναι ανάγκη να αναρριχηθεί στην επιφάνεια και αποτελεί μονόδρομο. Διχόνοια και διχασμός ή ενότητα και δημιουργία; Ιδού η απορία!
Βελώνης Θανάσης από την Κοζάνη
Σπουδάζω Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης
Οι πατρικιοι και οι πληβειοι Θανάση δεν αφορούν την ελληνική ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφή