Οι δικτάτορες αιτιολόγησαν την επιβολή της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας με τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» που απειλούσε την Ελλάδα.
Τα πραγματικά κίνητρα επιβολής της δικτατορίας πρέπει να αναζητηθούν βαθύτερα, δηλαδή στις οξυμένες αντιθέσεις που υπήρχαν στο ίδιο το αστικό κράτος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας και, κυρίως, μετά το 1946. Αυτές οι αντιθέσεις (αντανάκλαση και διεθνών ανταγωνισμών που αναπτύχθηκαν μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες) διατηρούνταν και οξύνονταν στη δεκαετία του 1960.
Οι εκσυγχρονισμοί που επιχείρησαν, εκπροσωπώντας μερίδα του κεφαλαίου, αστοί πολιτικοί (π.χ. Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου) οδήγησαν σε σύγκρουση με το Παλάτι. Το μπερδεμένο κουβάρι των αντιθέσεων όξυνε την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος. Σημαντικός παράγοντας της περαιτέρω όξυνσης της κρίσης υπήρξε και το Κυπριακό. Η πίεση και οι εκβιασμοί από ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Τουρκία στις ελληνικές κυβερνήσεις για ΝΑΤΟϊκή λύση έρχονταν σε αντίθεση με τη στάση του Μακάριου.
Το γόρδιο αυτό δεσμό έλυσε το τμήμα εκείνο της άρχουσας τάξης που είχε δύναμη στο στρατό, τον πιο ισχυρό μηχανισμό. Η χούντα δεν εξέφραζε μονόπλευρα τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, στον ανταγωνισμό τους με τα ΕΟΚικά. Η Απριλιανή δικτατορία στηρίχθηκε από όλα τα τμήματα του κεφαλαίου που ήταν υπέρ της σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ: «… είναι φυσικόν η επιδίωξίς μας να είναι η οικονομική ανάπτυξις της χώρας εντός του πλαισίου της Οκονομικής Κοινότητος εις την οποίαν ανήκομεν», τόνιζε ο Παπαδόπουλος.
Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα βρέθηκε στο στόχαστρο της χούντας. Με την απαγόρευση της οργανωμένης δράσης, καταργήθηκαν συνδικαλιστικά όργανα και μαζικοί φορείς. Ανάμεσά τους και η Πανελλαδική Ένωση Γυναικών (ΠΕΓ), που ιδρύθηκε το 1964. Ήταν πολλές οι γυναίκες που πρωτοστατούσαν στους συνδικαλιστικούς, μαζικούς και πολιτικούς αγώνες. Οι αντιφρονούντες εκτοπίστηκαν στα ξερονήσια, απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις άνω των 5 ατόμων και επιβλήθηκε η λογοκρισία του Τύπου. Οι τρομοκρατικές συλλήψεις και επιθέσεις από το καθεστώς, οι διαφόρων ειδών απαγορεύσεις και ο αυταρχισμός, ο χαφιεδισμός και το φακέλωμα, οι εκβιασμοί και οι βασανισμοί ήταν καθημερινότητα για όποιον δεν συμμορφωνόταν με το καθεστώς και τις επιδιώξεις του. Οι φυλακές του Ωρωπού, του Αβέρωφ, τα ξερονήσια γέμισαν από κομμουνιστές και δημοκρατικούς ανθρώπους. Από τη μια λοιπόν, οι επιχειρήσεις ενίσχυαν τα κέρδη τους ανενόχλητες με την κάλυψη του καθεστώτος και από την άλλη, η ζωή του λαού μέρα με τη μέρα χειροτέρευε.
Οι νοσταλγοί…
Η χρονική απόσταση που μας χωρίζει από τα γεγονότα της αιματοβαμμένης εκείνης περιόδου δεν πρέπει να οδηγήσει τις νεότερες γενιές να αγνοούν τα πραγματικά περιστατικά που αφορούν στη μαύρη επταετία της ιστορίας μας ,ούτε οδοστρωτήρας της λαϊκής μνήμης, ειδικά για όσους βίωσαν την Απριλιανή δικτατορία με τα τραγικά επακόλουθά της.
Βασισμένοι κυρίως στην άγνοια αυτή, εθνικιστές και φασίστες, νοσταλγοί των ναζιστικών Τάγματων Εφόδου, των SS αλλά και των δοσίλογων Ταγματασφαλιτών, θιασώτες του Χίτλερ και του Γκέμπελς αλλά και των δικτατόρων Μεταξά και Παπαδόπουλου, πασχίζουν να πλανέψουν όσους δεν βίωσαν τα γεγονότα και να εξαπατήσουν όσους αφέθηκαν να ξεχάσουν.
Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε!
Μπροστά στο σύγχρονο νεοναζιστικό παραλήρημα της Χρυσής Αυγής που με περίσσιο θράσος επιδεικνύει, κομπάζοντας, τα πιο αποκρουστικά σύμβολα και χρησιμοποιεί τις απάνθρωπες πρακτικές του φασισμού, η επέτειος της λαομίσητης χούντας των συνταγματαρχών ας γίνει ένα εφαλτήριο για πιο ώριμους, συλλογικούς και αποτελεσματικούς αγώνες ενάντια σε αυτούς που γεννούν τη δυστυχία των λαών.
Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον!
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.
Μα πάλι θε ν’ απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.
Κοζάνη, 21-04-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου