Ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή και την ευπρέπεια των σχολίων.
Δύο επισημάνσεις με σεβασμό πάντα στη διαφορετική άποψη. Μία προς τους κυνηγούς και μία προς τους μη κυνηγούς...
• Εκφράζοντας την άποψη μας σε ένα δημόσιο μέσο όπως τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης με αγένεια ή άκομψα ή προσβλητικά και φέροντας μία ιδιότητα, είτε του γιατρού, είτε του οδηγού ταξί, είτε του κυνηγού, ακούσια μεν, αλλά τα λεγόμενά μας πέφτουν σαν σκιά στο σύνολο της κοινωνικής ομάδα στην οποία ανήκουμε. Θερμή παράκληση, όσο και αν προκαλούμαστε, ας είμαστε πιο προσεκτικοί για να μην αδυνατίζουμε με αυτόν τον τρόπο τα επιχειρήματα μας.
• Η δραστηριότητα του κυνηγιού και κατ’ επέκταση η ιδιότητα του κυνηγού είναι από πολλούς εμφανώς παρεξηγημένη. Η εικόνα αυτή ΕΝΤΕΧΝΩΣ καλλιεργήθηκε την τελευταία περίπου 25ετία και συμπίπτει με την άνοδο της ζωοφιλίας, αλλά και την αποξένωση του αστικού πληθυσμού από την ύπαιθρο. Τότε διαμορφώθηκαν κατάλληλες συνθήκες και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες ειδών petshop μαζί με έξυπνα δομημένες ΜΚΟ άδραξαν την ευκαιρία να καλλιεργήσουν τη θεωρία περί ενσυναίσθησης των ζώων και απέδωσαν σκοπίμως ανθρώπινα συναισθήματα και χαρακτηριστικά σε αυτά με απώτερο πάντα σκοπό την προώθηση των πανάκριβων προϊόντων τους. Εκεί λοιπόν που ενστικτωδώς κάποτε οι σκύλοι κυλιότανε στα χόρτα και στα περιττώματα που συναντούσαν στο διάβα τους και τρέφονταν με σάρκες σε προχωρημένη αποσύνθεση, το πολιτικά ορθό για όσους «αγαπούσαν πραγματικά» τα ζώα, επέβαλε δύο φορές την εβδομάδα αφρόλουτρο και κρέας ταράνδου με σπόρους λιναρόσπορου. Ήταν τότε που έπεισαν κάποιους από εμάς ότι τα κυνηγόσκυλα όπως τα Λαμπραντόρ, τα Κόκερ, τα Ντατσχαουντ και οι ποιμενικοί θα ένιωθαν καλύτερα στην ασφάλεια του καναπέ και του διαμερίσματος, εξυπηρετώντας τον ανθρώπινο εγωισμό μας, παρά τρέχοντας, κυνηγώντας και συναγελάζοντας άλλους σκύλους στα λιβάδια και τα βουνά.
Έτσι ξαφνικά τα ζώα, με όχημα βεβαίως και τα cartoons όπου το λιοντάρι έγινε κολλητός με τη γαζέλα, άρχισαν να θλίβονται, να χαίρονται, να συγκινούνται, να ερωτεύονται, να σκέφτονται, να αποκτούν δηλαδή αισθήματα άρα δικαιώματα σαν αυτά των ανθρώπων.
Σε ανθρώπους που από παιδιά δεν γνώρισαν τη φύση βιωματικά όπως οι πρόγονοι μας, αλλά μέσα από βιβλία και PC, προκλήθηκε όπως ήταν αναμενόμενο σύγχυση ηθικής φύσεως. Πάντοτε οι παππούδες μας και αγαπούσαν και φρόντιζαν όσο το δυνατόν καλύτερα τα ζώα τους.Δεν υπήρχε ποτέ όμως ηθικός ενδοιασμός όταν επρόκειτο να τα εκμεταλλευτούν για τον σκοπό για τον οποίο τα εξέθρεφαν. Στις μέρες μας το σαλάμι αέρος, το καπνιστό ζαμπόν, το μπιφτέκι, μασκαρεμένα δηλαδή το γουρουνάκι, η κότα και το μοσχαράκι του παππού, δε φέρουν κανένα συναισθηματικό φορτίο, διότι έτσι απλά όπως και η κροκέτα με φρέσκο κρέας κουνελιού που ταΐζουμε τα ζώα μας δεν είναι χνουδωτά και δεν τρέχουν. Καλλιεργήθηκε δηλαδή μία στρεβλή υπερευαισθησία.
Ακόμη κι εάν θελήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα διά μέσω παραδειγμάτων, θα αντιληφθούμε ότι και για τους αρχαίους Έλληνες η τέχνη της θήρας αποτελούσε μέγιστη αρετή για όποιον την κατείχε. Ο Ηρακλής ήταν αυτός που εξυμνήθηκε θηρεύοντας αγριόχοιρους, ελάφια και ορνιθόμορθα. Στα βήματα των αρχαίων και οι ήρωες του ’21 και του έπους του ’40. Σύγχρονοι αστέρες της showbiz όπως Mπέκαμ, Μαντόνα, Εύα Λονγκόρια, αθλητές ΣακιλΟ’Νιλ, Φραγκίσκος Αλβέρτης , Έλληνες πολιτικοί και ηθοποιοί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, Σωτήρης Μουστάκας αλλά και άνθρωποι των γραμμάτων όπως ο Έρνεστ Χέμινγουει, Ουίλιαμ Σαίξπηρ και πολύ, πολύ άλλοι μέσα στους αιώνες όπως και οι σημερινοί κυνηγοί, χωρίς ενοχικά σύνδρομα και με απόλυτο σεβασμό στη φύση και στο θήραμα ασκούσαν τη θήρα και βίωναν τη φύση με βάση πάντα τις αρχές της αειφορίας.
Είναι λοιπόν απορίας άξιο, αλλά ταυτόχρονα και τροφή για σκέψη, πως κατάφερε το λόμπυ των «φιλόζωων» μέσα σε λίγα μόλις χρόνια να επηρεάσει τόσο τη λογική και τελικά στο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας και της Χιονάτης ο κακός πλέον να είναι ο κυνηγός και ο καλός ο λύκος.
Διάλογος με επιχειρήματα λοιπόν και μόνο διάλογος.
Με εκτίμηση,
Το ΔΣ του Κυνηγετικού Συλλόγου Κοζάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου