Περιγράφει ρεαλιστικά τον τρόπο που τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας βιώνουν την συνύπαρξη με ένα αυτιστικό παιδί, χωρίς ψυχολογική και συναισθηματική συμπαράσταση, υπογραμμίζοντας πως «τα αυτονόητα και τα απλά πράγματα της ζωής, ένας καφές, αποτελούν πολυτέλεια».
Διερωτάται που είναι το κράτος Πρόνοιας και η μέριμνα της Πολιτείας, και προσθέτει «μήπως η αδιαφορία είναι μία μορφή αναπηρίας». Καυτηριάζει το γεγονός των ανύπαρκτων Δομών φύλαξης, διαβίωσης, στέγασης των παιδιών και εφήβων με αυτισμό, αλλά, και το τι θα γίνουν τα παιδιά όταν οι γονείς τους θα γεράσουν, φύγουν από τη ζωή, και η κατάσταση επιδεινωθεί.
Σε κάποιο σημείο της επιστολής, αναφέρει η υπογράφουσα, πώς υπάρχουν χρήματα για άλλες δραστηριότητες, έργα και εκδηλώσεις, και δεν υπάρχουν για τη λειτουργία τέτοιων Mονάδων. Από την πλευρά του ο Πρόεδρος του Συλλόγου Αναπήρων Πολιτών της Π Ε Κοζάνης Μιχάλης Μήγγος σημειώνει ότι δεν είναι η μοναδική επιστολή που έχει φθάσει στο Σύλλογο είτε από οικογένειες, είτε, από μεμονωμένα άτομα που αποτυπώνουν μια δύσκολη καθημερινότητα θέτοντας επιτακτικά το ζήτημα της Λειτουργίας Κέντρων για παιδιά, άτομα, με αναπηρία
ΕΡΤ ΚΟΖΑΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου