Οι Μηλιές δεν είναι mainstream αλλά ούτε και άγνωστες. Το χωριό είναι περιποιημένο, κάτι που δείχνει την αγάπη των κατοίκων του. Αγάπη που μεταφέρεται και στην καθημερινή ζωή. Στους δρόμους, στα καλαίσθητα μαγαζάκια με τα είδη δώρου και τα κεραμικά και στα γλυκοπωλεία. Το μήλο, σήμα κατατεθέν του χωριού, βρίσκεται παντού. Στα χωράφια, στα βάζα, στους πάγκους των παντοπωλείων, στις συνταγές μαγειρικής. Ακόμα και στις ταμπέλες των μαγαζιών.
Έντονα χρώματα, δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ, του κόκκινου και του κίτρινου, πηλιορείτικα αρχοντικά, σπαρμένα εδώ κι εκεί πάνω στην πλαγιά ανάμεσα στα γάργαρα νερά που τρέχουν όλο το χρόνο. Και παντού, σε όποιο σημείο και αν σταθείς, απλώνεται μπροστά σου η θάλασσα και από πάνω της ο καταπράσινος όγκος του Πηλίου.
Εδώ, οι χρυσοχέρες μαγείρισσες ψήνουν την πιο νόστιμη μηλόπιτα του κόσμου σε ξυλόφουρνους που δεν σβήνουν ποτέ και κελαρυστά νερά κάτω από χιλιόχρονα πλατάνια. Οι έγνοιες κατρακυλούν από τους γκρεμούς ως τη θάλασσα και τα αμέτρητα θεραπευτικά βότανα που φύονται στις πλαγιές τους διώχνουν όλα τα κακά.
Με το θρυλικό Μουντζούρη κάνουμε για πολλοστή φορά τη διαδρομή ως τα Άνω Λεχώνια.
Μόνο που τώρα είναι διαφορετικά. Τα φύλλα από τα δέντρα βάφονται χρυσά, το φθινοπωρινό αεράκι μας ανακατεύει απαλά τα μαλλιά και οι πρώτες – πάντα ευπρόσδεκτες – ψιχάλες βγάζουν στον αέρα όλες τις μεθυστικές μυρωδιές από το φρεσκοβρεγμένο χώμα.
Μόνο που τώρα είναι διαφορετικά. Τα φύλλα από τα δέντρα βάφονται χρυσά, το φθινοπωρινό αεράκι μας ανακατεύει απαλά τα μαλλιά και οι πρώτες – πάντα ευπρόσδεκτες – ψιχάλες βγάζουν στον αέρα όλες τις μεθυστικές μυρωδιές από το φρεσκοβρεγμένο χώμα.
arttravel
Δυτικό Πήλιο: Το φθινόπωρο των μυημένων - part 1 κλικ εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου