«Το απόλυτο γλύκισμα του δρόμου ήταν το παγωτό. Πανηγύρι γινόταν στη γειτονιά όταν ακουγόταν η φωνή του παγωτατζή, «κασσάααατου παγουτό!!» να διαλαλεί το εμπόρευμά του: χωνάκι βανίλια, σοκολάτα ή φράουλα, ξυλάκι άσπρο ή σοκολάτα, κυπελλάκι με όποια γεύση προτιμούσες και αργότερα «σαντουίτς», με δυο τετράγωνα μπισκότα και παγωτό στη μέση.
Βολίδα έτρεχαν τα παιδιά στο σπίτι τους να πάρουν κανένα φράγκο να αγοράσουν ό,τι εύρισκαν πιο ελκυστικό, για να γλυκαθούν και να δροσιστούν συνάμα. Μέχρι και το ’60 μάλιστα, κυρίως το Πάσχα (που έκανε και... πρεμιέρα το έδεσμα) αλλά και άλλες εποχές, η συναλλαγή μπορούσε να γίνει και με αυγό!
Πολλοί ήταν οι παγωτατζήδες που τριγυρνούσαν στους δρόμους και στο κέντρο τα απογεύματα κυρίως του καλοκαιριού, αλλά ο πιο περιζήτητος ήταν ο Παντελής ο Καπλάνογλου. «Ιμείς είχαμι μαγαζί λίγου παραπάν απ’ του συνοικισμό» θυμάται μια φίλη «κι τουν ίγλιπάμι τουν Παντιλή ν’ ανιβαίν΄ μι ’ν άσπρ΄ ’ν πουδιά κι ένα καπέλου ναυτικό – έσπρουχνιν κι του καρουτσάκι τ… Αμ τι παγουτό ήταν αυτό! Κασσάτου! Μουσχουβουλούσιν μαστίχα!...Πόλιμους γένουνταν για να μας πάρ΄ ου μπαμπάς μ!». (Γεύσεις από Παλιά Κοζάνη)
Αφιερωμένο στη Ματίνα Γκούτζιου και στο τόσο αξιόλογο blog της!
Με τα λόγια και τις αναμνήσεις της μου γλύκανε ένα μουντό Κυριακάτικο απόγευμα, που πλέον απέχει πολύ από τις μέρες των απλών απολαύσεων, της ξενοιασιάς και της αθωότητας.
Πώς γίναμε έτσι…
Από ανάρτηση της Ματίνας Τσικριτζή Μόμτσιου
Σεπτέμβριος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου